Lekker sociaal!

14 apr 2014

'Hier, diabetes, alsjeblieft. Veel plezier ermee!'

Lichtelijk gestrest, stond ik afgelopen maandag op. Ik moest nog leren voor mijn tentamen, voor de volgende dag. Na een druk weekend, had ik nog niet echt tijd gevonden om er naar te kijken. 'Even snel langs de huisarts en dan flink aan de slag.' Dacht ik. Ja, dat dacht ik.

'Oh, dit is niet goed..' Zei de huisarts, nadat ze mijn bloed had geprikt en de hoogte van mijn suikerspiegel op een schermpje zag verschijnen. Ik, die nog aan het bijkomen was van het bloeddruppeltje dat uit mijn vinger was gerold, begreep even niet waar ze het over had.
'Eenentwintig is wel erg hoog. Dat betekent dat je suikerziekte hebt.'
 Ze trok eventjes haar mondhoeken omlaag en zuchtte. Ik begon me wat ongemakkelijk te voelen.
Ik stamelde wat dat op 'Oké' leek. 'Bel je vriend maar op of hij je even naar het ziekenhuis kan brengen.'

Vervolgens lag ik tot woensdag in het ziekenhuis. Van allerlei kanten was ik lek geprikt, was er bloed afgetapt, urine afgenomen, bloeddruk opgemeten, insuline gespoten, vocht toegediend en nog van alles meer. Ik had misschien wel vijftig verschillende dokters, zusters, co-assistentes, schoonmakers, voedsel uitdelers, kortom, gezichten gezien. Ze waren allemaal heel vriendelijk, geïnteresseerd en vroegen allemaal of ik geschrokken was. De eerste nacht sliep ik rampzalig.
Ik viel telkens maar niet in slaap, het infuus deed zeer en zorgde ervoor dat ik me moeilijk kon omdraaien, ik was misselijk van de honger en voelde me vreselijk alleen, zonder mijn vriend. En of dat niet genoeg was, kwamen ze me om de 3 uur wakker maken om mijn bloedsuiker te controleren.

De tweede dag in het ziekenhuis was ik heel emotioneel. Misschien van het slechte slapen, maar misschien begon het kwartje ook een beetje te vallen. Ondanks dat de zusters lief voor me waren, vooral Samira die hele goede peptalks geeft, snapte ik er niets van. Ik doe altijd mijn best om gezond te eten, ik doe regelmatig aan hardlopen en ik fiets elke dag een half uur naar het station. Ik ben, zover als ik weet, aardig tegen mijn medemens en daarbij ben ik twintig en weeg niet meer dan een kilo of 60. Een jonge frisse meid, die studeert en uitgaat. Waarom moet ik dit krijgen? 'Ik verdien dit niet, ik hoor hier niet..' dacht ik. Toen mijn vriend de volgende dag op bezoek kwam, wilde ik zó graag dat hij me mee naar huis nam. Ik heb nog nooit zó graag naar huis gewild.

Nu is het een week geleden en ik ben niet meer zo emotioneel, wel is het 'lage' bloedsuiker lichamelijk even wennen. Maar, het heeft geen zin om vragen te stellen. Ik moet gewoon mijn medicijnen spuiten, letten op wat ik eet, wanneer ik eet en hoeveel ik eet. En niet te vergeten: mijn bloedsuiker controleren. Anders word ik ziek.

Mijn diabetes had ik echt niet zien aankomen. Maar het is gewoon even wennen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik hou van leuke reacties! <3