Ik en mijn diabetes. Twee weken later..

Het is nu al weer twee weken geleden, sinds dat er diabetes type 1 bij mij is vastgesteld.
Ik ga weer naar school en probeer mijn oude leventje weer op te pakken.
Het gaat best goed, al zeg ik het zelf. Ik ben er wel nog steeds de hele dag mee bezig.
Als ik niet aan het bloed prikken ben, insuline aan het spuiten ben, aan het uitrekenen ben wat ik mag eten óf aan het eten ben, ben ik er wel over aan het nadenken.

Mijn conditie is ook flink achteruit gegaan, merk ik. Normaal, vond ik het heerlijk
om kilometers te rennen. Maar nu, wanneer ik zelfs de trap op loop,
sta ik te hijgen alsof ik zojuist een marathon heb gelopen. Mijn diabetesarts Evelien,
zegt dat zulke klachten erbij horen. Ik heb immers een gehele tijd met een té hoog
bloedsuiker rond gelopen. Daarvan verzwakken je spieren.

Dat komt wel weer terug hoor.Sommige dingen zijn wel even lastig.
Snacken en uitgaan zit er denk ik voor mij voorlopig even niet meer in.
Ik vind het soms zo heerlijk om met een zak chips op de bank te zitten,
lekker een filmpje te kijken. Maar nu moet ik het gaan inplannen.
'Ik wil chips eten, oké, hoeveel? Hoeveel koolhydraten zitten daarin? Hoeveel koolhydraten is dat dan in totaal en hoeveel moet ik dan bijspuiten?'

En daarnaast, is het gewoon zonde om bij te spuiten voor chips. Ik moet al vier keer per dag prikken, drie keer voor de maaltijd en één keer voor het slapen. Wil ik dan ook nog een keer extra spuiten voor de chips? Nóg een extra gaatje in mijn buik. Dan moet ik ook weer bloed gaan prikken, van te voren en achteraf. Kortom, als ik zoiets wil doen, zal het een hele onderneming worden.

Daarbij, is het ook bijna Koningsdag. Met de bijbehorende vaste stapavond: Koningsnacht. Ik zou met mijn vriend en wat vrienden naar een feest gaan in Eindhoven.
Een paar dagen terug heb ik mijn eerste echte hypo gehad. Er bleken veel minder koolhydraten te zitten in mijn zelfgemaakte lasagne, dan gedacht. Dus, mijn bloedsuiker daalde enorm.
Ik begon als een gek te zweten, te trillen, ik zag wazig, had ontiegelijke buikpijn. Kortom, geen pretje. Ik heb maar gezegd, dat ik niet mee ga met Koningsnacht. Ik ken mijn lichaam nog niet goed genoeg om ergens in Eindhoven de hele nacht te gaan feesten. Stel je voor dat ik een hypo krijg, daar wil ik niet aandenken. Dan heb ik ook meteen de avond van mijn vriend verpest.

Ik blijf wel lekker thuis, met een dekentje op de bank, voor de tv, met een kopje koolhydraat-loze thee in mijn handen.

Toedeloe, Claudia

(Haha, dit is geen Woody! Maar dit zou zo een actie voor haar kunnen zijn!)