Bye bye, Honey

Hee hallo,

Er is weer veel gebeurd de laatste tijd, wat betreft mijn diabetes.  In mijn vorige blogpost heb ik jullie laten weten over mijn 'Honeymoon fase'. Mijn insuline eenheden ging fors omlaag, tot ik op een gegeven moment hele dagen amper insuline hoefde te spuiten! Ik spoot uiteindelijk géén snelwerkende insuline meer en  nog maar 3 eenheden van de langwerkende insuline.

Diabetes was veel makkelijker
..en nam opeens veel minder tijd in beslag. Ik vond het heerlijk! Ik at lekker een broodje uit de hand en mijn maaltijden waren niet meer koud, omdat het altijd even duurt voordat ik met mijn hele 'ritueel' klaar ben. Kortom, ik voelde me weer een beetje zoals vroeger. Stom, natuurlijk. Ik wist ook wel dat ik er niet aan moest gaan wennen.

Je raadt het al. Na een paar weken begon mijn bloedsuiker weer sterk te stijgen. 

Ze hadden mij hiervoor gewaarschuwd, maar het was toch pijnlijk om te zien.

Bij een té hoog cijfer schoot de gedachte door mijn hoofd, dat mijn lichaam tóch niet goed werkt.

Ik heb gewoon diabetes, voor de rest van mijn leven. 

Nu spuit ik weer de gewone eenheden. Ik heb er vrede mee
en het gaat goed, al zeg ik het zelf ;-) Sinds een week zijn mijn vriend en ik terug van onze vakantie in
Portugal. We hebben saampjes een onwijs leuke tijd gehad!

In Portugal 
.. had ik niet heel veel last van mijn diabetes. Op vakantie gingen we elke avond uiteten, dat was super gezellig! Het was niet heel moeilijk om de hoeveelheden in te schatten en ik heb geen één keer een hypo gehad!
Wel was het elke keer bij het avondeten weer even lastig. Laat ik eerlijk zijn, in een druk restaurant glucose prikken en insuline spuiten is niet ideaal. Veel andere diabetes patiënten hoor ik zeggen dat zij op zulke
momenten altijd naar de wc gaan. Dat kan ook, maar dat is niet de keuze die ik heb gemaakt.

In het begin schaamde me ik in het openbaar voor deze ziekte.
Ik was bang dat onbekende mensen naar mij zouden gaan staren en denken dat
ik een junkie ben die drugs aan het spuiten was. 

Die gedachte, dat mensen dat zouden kunnen denken, maakte mij zó onzeker.
'Dat denken mensen niet,' zei mijn vriend, toen ik deze angst aan hem opbiechtte.
'en de mensen die dat wel denken zijn oerdom.'
Mijn vriend weet mij op een of andere manier altijd weer op te beuren en zelfvertrouwen te geven. :)
'En als zo'n domoor tegen jou een vervelende opmerking maakt, lach hem lekker uit om zijn onwetendheid.'

Ik schaam me niet meer
... voor mijn diabetes sinds dat moment. Ik doe mijn 'ritueel' gewoon in het restaurant, in de klas en zelfs in de trein als het moet. Ik vertel het iedereen waarvan ik denk dat het iets aangaat en laat graag (zelfs met enige trots) mijn diabetesspulletjes zien. Sommige mensen vinden het 'ieuw', maar dat is hun probleem en niet het mijne. Ik móet er gewoon mee leven en dat is al lastig genoeg.

Dus, beter maak ik dit zo gemakkelijk mogelijk voor mezelf.  :)